NIEUWS

Ze zag drie steentjes en er ‘vormde zich een gedicht’

Nelleke Wander wandelt veel door Dordrecht, haar woonplaats en geboortestad. Een enkele maal komt ze dan Stolpersteine tegen, de struikelsteentjes. Zoals op de Singel, begin 2016. Drie liggen er daar, bij nummer 172, voor Meijer de Liver, zijn zoon Mozes en zijn dochter Rosette, alledrie vermoord in Auschwitz.

        “Ik stond stil”, vertelt Nelleke, “en in mij begonnen zich woorden tot een gedicht te vormen.” Dat gedicht, getiteld ‘Struikelstenen’, zond ze de redactie van deze website toe. Die plaatste het meteen.
        Met steentjes omgebrachte joden eren, vindt Nelleke Wander (4 mei 1962) “een mooi, zinvol gebaar”. Sowieso hebben het joodse volk en “zeker zijn geschiedenis in de Holocaust, altijd mijn warme belangstelling gehad”, licht ze toe.
        Ze noemt zich geen dichter. Maar: “Ik ben graag met onze prachtige Nederlandse taal bezig en schrijf kinderboeken en romans. Omdat het mij leuk leek om eens op een andere wijze met onze taal bezig te zijn, heb ik deze zomer bij de LOI de cursus Gedichten Schrijven gevolgd. Ik kom tot de ontdekking hoe mooi het is om compact, in enkele regels, een emotie te vatten.”

Struikelstenen

De Singel, grijs,
huizen, hoog en voornaam.
Winterzon
verwarmt de tinten.
Ik loop
gewoon
over het trottoir.
Een zonnestraal
schittert in messing:
3 steentjes
dicht bijeen.
3 namen
die opgingen in rook.
Auschwitz.
Struikelend over het leed
buig ik,
lees de namen.
3 levens
worden hier niet vergeten. Langs de rode gevel
glijdt mijn blik.
Hier woonden zij:
3 mensen,
Verdreven, verdwenen.
Herinneren ...
Zij blijven!


Nelleke Wander, januari 2016

< 'Gedichten'